Σχετικά με τη φύση του ιερού χρόνου
Το ιερό ημερολόγιο είναι γύρω από το χρόνο. Όλοι ξέρουμε τι είναι χρόνος – ή νομίζουμε ότι ξέρουμε. Είναι η διαδικασία της ανατολής και της δύσης του ήλιου, ημέρες και νύχτες και εποχές. Μπορούμε να τον χωρίσουμε σε ώρες και λεπτά ή χρόνια και αιώνες, αλλά δεν μπορούμε ποτέ να βγούμε από αυτόν – εκτός ίσως σε στιγμές ειδικής συνειδητοποίησης που είναι οι κορυφαίες εμπειρίες της ζωής. Ο χρόνος δεν είναι μία από τις βασικές λέξεις. Η ζωή υπόκειται στο σχήμα του χρόνου – όχι μόνο της ανθρώπινης και της ζωικής μορφής, αλλά και των πλανητών και των γαλαξιών.
Ο χρόνος είναι ένα αναπόφευκτο γεγονός της ύπαρξης. Το κβαντικό της βιολογικής ενέργειας θα μειωθεί στο χρόνο και ο χρόνος θα ξεπεραστεί στο τέλος. Εμείς ως είδη τείνουμε πάντα να θεωρούμε τον χρόνο ως ένα είδος γρηγορότερου ρολογιού, ένα αόριστο ρολόι που μας κρατά , σηματοδοτώντας τα λεπτά από την αρχή της ζωής μας έως την τελική εξαφάνισή μας. Ο χρόνος είναι η γραμμική πραγματικότητα που δίνει σχήμα και μοτίβο στη ζωή μας, καθορίζοντας τη θνησιμότητα μας.
Σύμφωνα με πολλές παραδοσιακές κοινωνίες, υπάρχουν δύο διαστάσεις του χρόνου: ο συνηθισμένος χρόνος και ο ιερός χρόνος.
Αυτό που μόλις περιγράφηκε είναι ο συνηθισμένος χρόνος.
Σχετικά με τη φύση του ιερού χρόνου
Αν ο συνηθισμένος χρόνος αντιπροσωπεύει μια διαδικασία στην οποία είμαστε όλοι υποκείμενοι και πριν από την οποία όλοι είμαστε τελικά αδύναμοι, τότε ο ιερός χρόνος αντιπροσωπεύει την Κοσμική Τάξη Είναι ο κατακερματισμός του ρυθμού και της κίνησης. Είναι η κόλλα που ενώνει το Σύμπαν μαζί. Χωρίς την αίσθηση της Κοσμικής Τάξης που υπονοεί αυτή η ιερή διάσταση του χρόνου, τίποτα δεν θα μπορούσε να συμβεί. Δεν θα υπήρχε αργαλειός για να υφαίνει την ταπετσαρία της ζωής. Σε πολλές αρχαίες μυθολογίες, οι Θεοί κάνουν το έργο τους για την καθολική δημιουργία σε έναν κόσμο όπου ο χρόνος δεν υπάρχει ακόμη. Ο ίδιος ο χρόνος είναι η κορυφή της δημιουργίας, γιατί μόνο όταν υπάρχει χρόνος, ο νέος-κόσμος είναι έτοιμος για ανθρώπινο είδος . Η δημιουργία του χρόνου αντικαθιστά το αρχικό χάος με την κοσμική τάξη.
Ο ιερός χρόνος υπάρχει συγχρόνως με τον συνηθισμένο χρόνο. Διαμορφώνεται από τα ίδια στοιχεία – εποχιακά και ουράνια – που περιλαμβάνουν τον συνηθισμένο χρόνο. Είναι απλώς η αλλαγή μας ή η τελετουργική αντίληψη του χρόνου που μας επιτρέπει να εισέλθουμε στην ιερή του διάσταση.
Σχετικά με τη φύση του ιερού χρόνου
Όταν ένας Σαμάνος σχεδιάζει τον μαγικό του κύκλο, ή όταν ένας ιερέας πλησιάζει τον βωμό για να γιορτάσει τη μάζα, μπαίνει στον πνευματικό χώρο. Αυτό είναι ένα μέρος όπου δεν ισχύουν οι συνηθισμένοι νόμοι της πραγματικότητας. Εκεί συμβαίνει η μαγεία. Το κέντρο του κύκλου του σαμάνου. Ο βωμός όπου είναι το ψωμί και το κρασί-βρίσκεται το κέντρο του Σύμπαντος.
Μπαίνουμε στο τελετουργικό χώρο στην καθημερινή μας ζωή όποτε προσευχόμαστε ή διαλογιζόμαστε, όποτε δημιουργούμε-εν συντομία, όποτε αποδίδουμε φόρο τιμής στην παρουσία του θείου στη ζωή μας. Για εκείνη τη στιγμή, βρισκόμαστε στο κέντρο του Σύμπαντος. Ο συνηθισμένος χρόνος μπορεί να συμβαίνει γύρω μας, αλλά δεν είμαστε πια μέρος αυτού. Η αντίληψή μας για το χρόνο έχει αλλάξει. Δεν είναι υφίσταται η απλή εξέλιξη ωρών και λεπτών, αλλά μια ζωντανή, ζωτική, πνευματική παρουσία. Αυτή είναι η ιερή διάσταση του χρόνου.
Τόσο ο συνηθισμένος όσο και ο ιερός χρόνος γενικά μετρούνται από τα πρότυπα του Ουρανού και της Γης, γιατί αυτά τα μοτίβα, αυτοί οι συνεχώς επαναλαμβανόμενοι κύκλοι μας ενώνουν με την κοσμική τάξη που διέπει όλα τα πράγματα. Ο σεβασμός αυτών των επαναλαμβανόμενων αλλαγών είναι ένας ακόμη τρόπος για να εισέλθουμε στην ιερή διάσταση του χρόνου.
Η κατασκευή διπλής πυραμίδας
Η πνευματική παράδοση των Μεσοαμερικανών αντιπροσωπεύει το όραμα του Σύμπαντος σε κοσμογράμματα, διαγράμματα του άπειρου. Η κατασκευή διπλής πυραμίδας του σύμπαντος των Μάγια ήταν ένα διάγραμμα, ενώ η γεωμαντική πόλη ήταν άλλη. Αλλά αυτά τα κοσμογράμματα είναι ουσιαστικά στατικά. Δεν είναι σε κίνηση. Οι Μάγια πίστευαν ότι το Σύμπαν, τόσο ανθρώπινο όσο και κοσμικό, εξελίσσεται συνεχώς μέσω διαφορετικών κόσμων ή ήλιων. Διαφορετικές εποχές του κοσμικού χρόνου. Πίστευαν ότι κάθε στιγμή του χρόνου ήταν σε μια κατάσταση ροής, μια μεταβαλλόμενη ταπετσαρία ενεργειών που εκδηλώθηκε σε σεισμούς και ηφαίστεια, στους πολέμους των Θεών και των ανθρώπων και στους μετασχηματισμούς της ανθρώπινης καρδιάς και πνεύματος.Άρα το θέμα της μεταμόρφωσης είναι κεντρικό σε όλη τη μεσοαμερικανική μυθολογία. Σε μια ιστορία ένας παραμορφωμένος και απορριφθείς Θεός μεταμορφώνεται στον ένδοξο ήλιο της νέας παγκόσμιας εποχής. Σε ένα άλλο, ο Θεός βασιλιάς Quetzalcoat μεταμορφώνεται στον πλανήτη Αφροδίτη. Ο κόσμος εξελίσσεται συνεχώς Τα ανθρώπινα όντα πρέπει να αγωνίζονται συνεχώς για την αίσθηση της Οικουμενικής τάξης και της αρμονίας, ακόμη και όταν προσπαθούν να εξελιχθούν.
Για να βγάλουμε την τάξη από το χάος, πρέπει να καταλάβουμε την άμπωτη και να διοχετεύουμε ενέργεια εγκαίρως στον τεράστιο μετασχηματισμό και τις μεταμορφώσεις που τελοιοποιούν τη ζωή στη Γη. Ωστόσο, πώς θα αισθανθούμε και τα δύο – την τάξη και το χάος – που συνυπάρχουν σε ένα τεράστιο σχέδιο.
Για αυτό, οι άνθρωποι της Αρχαίας Μεσοαμερικής χρειάζονταν ένα κοσμογράφημα που ήταν ρευστό και όχι στατικό – ένα κοσμογράφημα που να κινείται στο χρόνο, ικανό να ενσωματώσει τη ροή και την ανανέωση της ζωής.
Αυτό ήταν το ιερό ημερολόγιο.
