Η ανάπτυξη της θεωρίας του ΕΓΩ

Ego

Στην καθημερινή ομιλία αναφερόμαστε στον εαυτό μας ως “Εγώ” ή “Εμένα”. Το συνειδητό μέρος του εαυτού μας πιστεύει ότι γνωρίζει όλα όσα χρειάζεται να γνωρίζει για τον εαυτό του και βλέπει τον εαυτό του ως σύνολο και αδιαίρετο. Αλλά υπάρχουν περισσότερα για την προσωπικότητα από το κοινό «εγώ». Η συνολική ψυχή αποτελείται από διαφορετικά μέρη για τα οποία το “Εγώ” γνωρίζει ότι είναι μόνο ένα. Όταν η ψυχή είναι υποανάπτυκτη, το άτομο δεν ξέρει για ολόκληρη την προσωπικότητα.

Σύμφωνα με την θεωρία ένα άτομο είναι σε μεγάλο βαθμό υπό την επήρεια ασήμαντων, μολονότι  πιστεύει ότι όλα είναι υπό έλεγχο και συμπεριφέρεται “λογικά”.Το ασυνείδητο είναι σαν το σώμα του ότι λειτουργεί κάτω από το επίπεδο της συνείδησης και κάνει το έργο του ανεξάρτητα από το αν ξέρουμε τίποτα για τη βιοχημεία, τη φυσιολογία ή την ανατομία του. Θα χρησιμοποιήσω λοιπόν τον όρο εγώ (λατινικά για I) για να αναφερθώ στο καθημερινό “I”  το οποίο είναι μόνο ένα μέρος (αλλά σημαντικό παρόλα αυτά) ολόκληρης της ψυχής. Αυτό το εγώ εμφανίζεται στην παιδική ηλικία όταν οι απαιτήσεις και τα όρια του εξωτερικού κόσμου συγκρούονται με τις επιθυμίες και τις παρορμήσεις του εσωτερικού κόσμου.

Η ανάπτυξη της θεωρίας του ΕΓΩ

Εάν αναπτύξουμε ένα υγιές EGO, τότε έχουμε μια αίσθηση ταυτότητας. Μπορούμε να ανεχτούμε ένα βαθμό άγχους χωρίς να καταρρεύσουμε. Μπορούμε να ανεχθούμε οδυνηρά και ευχάριστα συναισθήματα χωρίς να υποφέρουμε. Ξέρουμε τι είναι μέσα και τι είναι έξω. Μπορούμε να ανεχθούμε αμφιθυμία και αντίφαση, και μπορούμε να είμαστε χωριστοί και ταυτόχρονα συνδεδεμένοι. Η διαδικασία συνειδητοποίησης και ανάπτυξης ενός υγιούς εγώ είναι ο ήρωας του ταξιδιού του που λέγεται σε πολλούς μύθους και θρύλους.

Στο πρώτο μέρος της ζωής αναπτύσσεται μια καριέρα, μια κοινωνική θέση και ένα εγώ που μπορεί να λειτουργήσει στον κόσμο. Αυτό οδηγεί αναπόφευκτα σε μια ψυχολογική ψευδομεταχείριση επειδή βασιζόμαστε σε μεγάλο βαθμό σε αυτό που ο Jung ονόμασε ανώτερη λειτουργία. Αυτό που λειτουργεί καλύτερα για εμάς. Αλλά οι άλλες λειτουργίες μας παραμελούνται, οπότε ο ακαδημαϊκός δεν έχει αίσθηση χρονικού ενδιαφέροντος, ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να ισορροπήσει τα βιβλία και ο μεσίτης δεν ξέρει ότι έχει προσωπική ζωή.

Σπάνια παίρνουμε το μονοπάτι της εξατομίκευσης (Η διαδικασία ανάπτυξης ολόκληρης της προσωπικότητας) πρόθυμα. Πρέπει όμως να περάσουμε  ένα σωρό δοκιμασίες. Συχνά είναι μόνο κρίση, ασθένεια, απώλεια ή αποτυχία που μας αναγκάζει να συνειδητοποιήσουμε ότι κάτι στη στάση μας δεν είναι σωστό. Ότι είμαστε εκτός ισορροπίας.

Αργότερα στη ζωή, μπορούμε να σταματήσουμε να είμαστε υπεύθυνοι. Να γίνουμε πιο εξαρτημένοι από τον Εαυτό μας και να αναπτύξουμε την κατώτερη λειτουργία μας. Εάν η εξατομίκευση προχωρήσει, τότε το εγώ γίνεται σχετικό, που σημαίνει ότι συνειδητοποιεί ότι δεν είναι το κέντρο της προσωπικότητας και είναι μόνο ένα μέρος ολόκληρης της ψυχής. Σταδιακά, το εγώ μαθαίνει να συμπεριφέρεται.