Ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα.

 

Ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα.

H περιοχή της Χιροσίμα κατοικούνταν από τους προϊστορικούς χρόνους. Από το 593 άρχισε να λατρεύεται η Η Anahi ta . Η θεότητα των “υδάτων” στο νησί Ιτσουκουσίμα. Απέναντι από τη Χιροσίμα. Ήταν  τόπος προσκυνήματος.  Το 1589 ο ισχυρός 大 名(Daimyo)  = 大(μεγάλος) Mōri Terumoto (毛利 輝元, που κυβερνούσε την Ιαπωνία, μετέφερε την πρωτεύουσά του στη Χιροσίμα. Χιροσίμα σημαίνει Φαρδύ Νησί. Tα 6 κανάλια που την διασχίζουν από τον Νότο και το Δέλτα του ποταμού Oτα . Από τότε η πόλη θα αναπτυσσόταν με εξαιρετική ταχύτητα. Κατά την έναρξη του σινοϊαπωνικού πολέμου,το 1894, η Χιροσίμα θα γινόταν η έδρα του αυτοκράτορα.

H Ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα.

Το παράδοξο με την Ιαπωνία είναι ότι: Ενώ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε λιμάνι που μετέφερε στρατεύματα και εργοστάσιο πυρομαχικών δεν είχε βομβαρδιστεί ιδιαίτερα. Όταν όμως η ατομική βόμβα έγινε πραγματικότητα ο Υπουργός Εσωτερικών της Αμερικής Τζορτζ Μάρσαλ και υπουργός Στρατιωτικών Χένρι Στίμσον την επέλεξαν πρώτη ανάμεσα σε 5 άλλες πόλεις. Η αιτιολογία;

Ότι οι ρίψεις αυτές θα έφερναν γρήγορο τέλος στον πόλεμο του Ειρηνικού. Ότι τα θύματα από τις βόμβες θα ήταν λιγότερα από τις απώλειες σε μια ενδεχόμενη απόβαση στην Ιαπωνία. Ακόμα και από τη συνέχιση του πολέμου. Υπάρχουν όμως απόψεις που υποστηρίζουν ότι οι ρίψεις αυτές ρίψη ήταν μια επίδειξη δύναμης. Επίδειξη δύναμης των ΗΠΑ προς τον υπόλοιπο κόσμο και κυρίως προς τη Σοβιετική ένωση. Έτσι, προλειαίνοταν το έδαφος για την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου. Για πολλούς μελετητές, ιστορικούς οι ρίψεις των ατομικών βομβών ήταν ένα έγκλημα.

Ήταν 6/8/1945 ώρα 8.15 πρωί της Δευτέρας Το αμερικανικό Β-29 βομβαρδιστικό Enola Gay, με πιλότο τον τριαντάχρονο Πολ Τίμπετς, έριξε την πρώτη ατομική βόμβα στη Χιροσίμα. Ήταν μήκους τριών μέτρων και βάρους τεσσάρων τόνων: Το Little Boy (αγοράκι)  Επάνω της έγραφε: ” Εις μνήμη των νεκρών του Ινδιανάπολις“.

Η έκρηξη τότε και ο απολογισμός σήμερα.

Η θερμοκρασία ανέβηκε τη στιγμή της έκρηξης στο ένα εκατομμύριο βαθμούς Κελσίου. Αποτέλεσμα ήταν να σκοτωθεί άμεσα και έμμεσα, από τραυματισμούς και ραδιενέργεια σχεδόν ο μισός πληθυσμός της πόλης, 166.000 νεκροί (ανάμεσά τους και 20.000 Κορεάτες κρατούμενοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης) σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς ως το τέλος του έτους επί συνόλου 340.000 κατοίκων (χωρίς να συμπεριλαμβάνονται πολλοί θάνατοι από λευχαιμία και καρκίνο στις τρεις δεκαετίες που ακολούθησαν), και να καταστραφεί πλήρως το 70% των κτηρίων, με ένα άλλο 7% να υφίσταται σοβαρές ζημιές. Σημειωτέον πάντως ότι οι αριθμοί αυτοί είναι κατά προσέγγιση, καθώς ουδείς γνωρίζει ακριβώς πόσα ήταν τα θύματα. Η «απογραφή» από τον δήμο ολοκληρώθηκε 54 χρόνια αργότερα και πιστοποίησε τα ονόματα μόνο 88.800 θυμάτων το 1945, περίπου όσους είχαν υπολογίσει και οι Αμερικανοί (90.000). Την ίδια εποχή, το 1998, αποστολή Ιαπώνων στην Ινδία έκανε λόγο για 140.000 νεκρούς, το Βιβλίο Γκίνες τους υπολόγισε σε 155.200, ενώ άλλη έρευνα το 1997 τους ανέβασε στους 202.118. 

Σήμερα υπάρχουν εκατοντάδες σύλλογοι και ΜΚΟ ΑΝΆ ΤΟΝ ΚΌΣΜΟ ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΎΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΑΝΑΛΗΦΘΕΊ ΜΙΑ ΠΑΡΌΜΟΙΑ ΤΡΑΓΩΔΊΑ.Το παρόν εκδόθηκε φέτος στην Αμερική σε εκατομμύρια φυλλάδια θέλοντας να ενθαρρύνει τον κόσμο να προχωρήσουν με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα κατά των πυρηνικών όπλων